Περνώντας από το δρόμο της Λογιστικής συνειδητοποίησα ότι δεν είναι αυτό που με αντιπροσώπευε.

Όντας παιδί που ήθελε πάντα να είναι ανεξάρτητο, μπήκα στον εργασιακό στίβο, κάνοντας συχνά κάποιες δουλειές, απλά και μόνο για λόγους επιβίωσης. Με σιγουριά, μπορώ να πω ότι καμία από όλες αυτές, δεν με ενέπνευσε να συνεχίσω, παρόλο που μου δίδαξαν πολλά.

Έτσι, δίνοντας ακόμα μια ευκαιρία στον εαυτό μου, μπήκα στο μονοπάτι του Κοινωνικού Λειτουργού. Εκεί αντιλήφθηκα, πόσο αγαπώ να συναναστρέφομαι με ανθρώπους και παιδιά και να τους βοηθώ με τον κάθε δυνατό τρόπο.

Σιγά – σιγά, ήρθα σε επαφή με τις περισσότερες ευάλωτες ομάδες του πληθυσμού, αλλά και με ανθρώπους που απλά είχαν ανάγκη σε κάποιον να μιλήσουν – κάποιος να τους ακούσει. Έτσι, ανακάλυψα πτυχές του εαυτού μου που μέχρι τότε δεν γνώριζα, ίσως φοβόμουν ή ίσως δεν ήθελα να αποδεχτώ.

Τώρα, το μόνο που μπορώ να πω με σιγουριά, είναι ότι μόνο για καλό έγινε αυτό. Ήξερα πια, ότι αυτή ήταν η δουλειά που ήθελα να κάνω.

Από μικρή μια φράση ηχούσε στο μυαλό μου συνεχώς… όλα θα έρθουν την στιγμή που πρέπει. Και τελικά ίσως αυτή η ώρα να ήταν τώρα!

Σήμερα έχω την ευκαιρία να εργάζομαι όχι μόνο στον τομέα που επέλεξα και αγαπώ, αυτό του Κοινωνικού Λειτουργού, αλλά και σε αυτόν του Επαγγελματικού Προσανατολισμού μαθητών Λυκείου αλλά και ενηλίκων, προκειμένου να συμβάλλω κι εγώ με τη σειρά μου να βρουν κι αυτοί τον δρόμο τους, ακριβώς όπως βρήκα και εγώ τον δικό μου.