Πως βάζει κανείς σε λίγα λόγια μια ανθρώπινη ιστορία και διαδρομή; Ας προσπαθήσω.
Είμαι η Ανδρομάχη, έχω ολοκληρώσει τις σπουδές μου στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών στο τμήμα Ψυχολογίας, έχω ολοκληρώσει την πρώτη μου πρακτική στο Ινστιτούτο Σχεσιακής και Ομαδικής ψυχανάλυσης, έχω εκπαιδευτεί στην συστημική συμβουλευτική, έχω παρακολουθήσει ένα σεμινάριο ψυχοπαθολογίας και στο εδώ και τώρα, ολοκληρώνω την εκπαίδευσή μου στην Υπαρξιακή προσέγγιση στην ψυχοθεραπεία και βρίσκομαι παράλληλα σε δεύτερη πρακτική άσκηση στην Α’ ψυχιατρική κλινική του Αιγινήτειου Νοσοκομείου.
Επέλεξα τις σπουδές της ψυχολογίας στην ηλικία των 18 ετών, μη γνωρίζοντας απόλυτα τι σημαίνει, έχοντας μόνο στο μυαλό μου αυτή τη διάθεση που είχα, να θέλω να είμαι εκεί για τους ανθρώπους που βρίσκονται στη ζωή μου, να τους υποστηρίζω, να τους ακούω και με κάποιον τρόπο να τους βοηθάω. Κατά τη διάρκεια των σπουδών μου άρχισα να συνειδητοποιώ την ευθύνη που έχει αυτό το επάγγελμα, τη βαρύτητα που φέρει, και έτσι αναδύθηκε η ανάγκη μου για να προχωρήσω σε μετεκπαίδευση σε κάποια θεραπευτική προσέγγιση, επιλέγοντας πλέον τον δρόμο της ψυχοθεραπείας.
Επέλεξα την υπαρξιακή προσέγγιση στην ψυχοθεραπεία, αρχικά γιατί βασίζεται στην υπαρξιακή φιλοσοφία και η φιλοσοφία γενικότερα είναι ένας κόσμος που με συναρπάζει, με προβληματίζει, με ξεβολεύει και με διαμορφώνει μέσα στα χρόνια, τόσο με τις ιδέες της, όσο και με τη στάση της απέναντι στη ζωή. Ένας ακόμη λόγος για την αρχική επιλογή της υπαρξιακής προσέγγισης αλλά και η παραμονή μου σε αυτή την εκπαίδευση, είναι ο τρόπος θέασης του τι έρχεται να προσφέρει η θεραπεία αλλά και τι σημαίνει τελικά να είναι κανείς άνθρωπος και πως αυτά τα δύο συνδυάζονται.
Η εστίαση της υπαρξιακής θεραπείας βρίσκεται στο άτομο, στον κόσμο που βιώνει, στο σώμα του, στις σχέσεις που έχει αναπτύξει, αλλά και στην κοσμοθεωρία που έχει διαμορφώσει. Ο θεραπευτής βρίσκεται εκεί ώστε να συνοδεύσει το άτομο να ανακαλύψει, να νοηματοδοτήσει εκ νέου, να πειραματιστεί, να βρει την θέση του πιο ουσιαστικά μέσα στον κόσμο του. Ο θεραπευτής δεν γνωρίζει περισσότερα από τον θεραπευόμενο, ανακαλύπτει κι εκείνος μαζί του μέσα από τη διαδικασία. Είναι λοιπόν μια προσέγγιση όπου δεν υπάρχει η αυθεντία και η εξουσία του «ειδικού» αλλά είναι περισσότερο μια ισότιμη και ουσιαστική σχέση. Η ευθύνη του θεραπευτή είναι να προσφέρει τον χώρο ασφάλειας και εμπιστοσύνης και για τον λόγο αυτό η δημιουργία της θεραπευτικής σχέσης είναι ύψιστης σημασίας για μπορέσει να υπάρχει και το θεραπευτικό έργο. Ο θεραπευόμενος οδηγεί τον θεραπευτή, και όχι το αντίστροφο. Ο στόχος, θα έλεγε κανείς, της υπαρξιακής προσέγγισης είναι να έρθει κανείς να συμφιλιωθεί με την ανθρώπινη συνθήκη του, που περιλαμβάνει το άγχος, την μοναξιά, την ευθύνη, τον θάνατο και το νόημα, και όλα αυτά να τα εμπεριέξει στην εμπειρία του ως αποδείξεις ζωής, και όχι ως αρνητικών συναισθημάτων που χρειάζεται κανείς να αποφύγει ή να κρύψει.
Βρίσκομαι στο εδώ και τώρα σε προσωπική θεραπεία υπαρξιακής φαινομενολογικής ανάλυσης και σε εποπτεία υπαρξιακής προσέγγισης.