Περνώντας από το δρόμο της Λογιστικής συνειδητοποίησα ότι δεν είναι αυτό που με αντιπροσώπευε.

Όντας παιδί που ήθελε πάντα να είναι ανεξάρτητο, μπήκα στον χώρο εργασίας, κάνοντας συχνά κάποιες δουλειές, απλά και μόνο για λόγους επιβίωσης. Με σιγουριά, μπορώ να πω ότι καμία από όλες αυτές τις δουλειές δεν με ενέπνευσε να συνεχίσω, παρόλο που μου δίδαξαν πολλά.

Έτσι, δίνοντας ακόμα μια ευκαιρία στον εαυτό μου, μπήκα στο μονοπάτι του Κοινωνικού Λειτουργού. Εκεί αντιλήφθηκα, πόσο αγαπώ να συναναστρέφομαι με ανθρώπους και παιδιά και να τους βοηθώ με τον κάθε δυνατό τρόπο.

Σιγά- σιγά ήρθα σε επαφή με τις περισσότερες ευάλωτες ομάδας του πληθυσμού , αλλά και με ανθρώπους που απλά είχαν ανάγκη από κάποιον να τους ακούσει/μιλήσει. Έτσι, ανακάλυψα πτυχές του εαυτού μου που μέχρι τότε δεν γνώριζα, ή ίσως δεν ήθελα -φοβόμουν- να αποδεχτώ.

Σήμερα, το μόνο που μπορώ να πω με σιγουριά, είναι ότι μόνο για καλό έγινε αυτό. Ήξερα πια, ότι αυτή ήταν η δουλειά που ήθελα να κάνω.

Από τότε δεν σταμάτησα να κυνηγάω το αντικείμενο μου και είχα την τύχη να εργαστώ σε κάποιους τομείς. Όμως, η οικονομική πραγματικότητα με προσγείωνε απότομα πολλές φορές και μου έκοβε τα φτερά από το να συνεχίσω, βάζοντας με στη διαδικασία φυγής στο εξωτερικό.

Φτάνοντας στο σήμερα, μέσα από πολλές δυσκολίες της καθημερινότητας και κουρασμένη ψυχολογικά από τις διάφορες εργασιακές συνθήκες που βρισκόμουν, η ζωή με έφερε στο δρόμο της roe.

Από μικρή μια φράση ηχούσε στο μυαλό μου συνεχώς… όλα θα έρθουν την στιγμή που πρέπει. Και τελικά ίσως αυτή η ώρα να ήταν τώρα!